Lien

door Angenita C. Klooster

Aangezien ik door mijn eigen moeder altijd ‘Lien‘ wordt genoemd, had het direct mijn interesse om het ook te gaan lezen (soms gaan die dingen zo). Ik heb het via internet, bij Antiquariaat Anna, gekocht en heb het boek in een paar uurtjes uitgelezen. Het is natuurlijk in Oud Hollands geschreven en ook het Zeeuwse schemerde er hier en daar doorheen. Het boek is, ondanks het Oud Hollands, een makkelijk boekje om te lezen. In het voorblad staat dat het ‘Voor Meisjes van ±12 jaar’ bedoeld is, maar het verhaal heeft wel een tamelijk dramatisch eind, dat ik niet weet of mijn dochter (van nu bijna 10) dit over twee jaar wel zou willen lezen. Ook al zou het in modern Nederlands geschreven zijn.

Het verhaal in het kort

Het verhaal gaat over een dertienjarig meisje Lien en haar tienjarige broertje Kees, die al snel in het verhaal wees worden. Ze worden vervolgens de pleegkinderen van hun buurman en buurvrouw Teunisse. Zij hebben zelf geen kinderen en kunnen wel wat extra werkhandjes gebruiken op het land en in het rond het huis. Kees is een ondeugende jongen en voert veel kattenkwaad uit, maar weet door zijn onnozele blik en grapjes altijd weer iedereen om zijn vinger te winden. Lien is meer verlegen van aard, maar dit wordt, doordat ze niet publieke kan huilen op haar moeders begrafenis, gezien als onmenselijk en als een stugge persoonlijkheid. De heer en vrouw Teunisse zien haar dan ook meer als een last dan iets anders en krijgt ze gemakkelijk de schuld van alles wat fout kan gaan, in haar schoenen geschoven. Haar nieuwe positie binnen het nieuwe samengestelde gezin doet haar aan de ene kant verdriet en verlangd ze erg naar de liefde die ze van haar Moeder kende. Anderzijds neemt ze expres af en toe de schuld op zich om haar broertje Kees, aan wie ze aan Moeder had beloofd goed op te passen, in bescherming te nemen.

Ze maakt op een wat ongelukkige manier kennis met een nieuw stel, die net uit Amsterdam in het dorpje zijn komen wonen. Kees had van hen aardappelen gestolen en ze werden op hete daad betrapt. Kees wist te ontkomen, maar Lien niet. Lien schaamde zich voor wat Kees had gedaan, maar wilde ook niet de schuld op zich nemen, want zij had immers niks gestolen. De vrouw geloofd haar en zo ontstaat er een vertrouwensband tussen haar en het nieuwe stel uit Amsterdam, de familie Koerts.

Het is inmiddels hartje winter en Kees weet het steeds bonter te maken en gaat nog meer stelen en roken. Lien komt erachter en voordat de veldwachter haar broertje kan beschuldigen om hem daaropvolgend mee te kunnen nemen naar het ’t verbeterhuis loopt ze snel naar huis om hem te waarschuwen. Van schrik gooit Kees zijn sigaret weg in het hooi, maar daardoor ontstaat er een brand in de schuur van de familie Teunisse. Kees rent weg van angst en Lien rent hem achterna en probeert hem te zoeken. Inmiddels is het donker geworden en sneeuwt het. Ze vindt hem in een vervallen molen. Ze haalt hem, met veel tegenzin, over om mee naar huis te gaan. Kees wordt moe en wil slapen. Lien weet echter dat als je gaat slapen in de sneeuw je kans hebt niet meer wakker te worden. Toch lukt het haar niet om haar broertje mee te krijgen. Ze roept nog een paar keer om hulp. Dan geeft ze het op en gaat bij haar broertje liggen en vallen ze beide in slaap, in de sneeuw.

Het nieuwe stel uit Amsterdam, de familie Koerst, horen de hulpkreten en de man ziet opeens een raar hoog hoopje sneeuw in de verte. Ze lopen er naar toe en zien de twee kinderen liggen. Ze dragen de kinderen snel naar binnen, maar helaas is het te laat voor Kees. Lien wordt na een ziekbed en de verwerking van het overlijden van haar broertje, geadopteerd door de familie Koerts. Zo komt het verhaal toch een soort van goed, na heel veel ellende te hebben meegemaakt.

Illustrator: Rie Cramer

Rie Cramer is dus de illustrator van dit boek. Ze heeft daarbij de voorkant en drie bladzijdes voorzien van typische Rie Cramer illustraties.

Schrijfster: Angenita C. Klooster

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Angenita (Nita) niet kende. Haar volledige naam (volgens Wikipedia) is Carroliena Angenita Klooster. Waarbij Nita haar roepnaam zou zijn geweest. Wellicht dat Lien, met dezelfde gedachten is bedacht, als de voor mij gekozen koosnaam van mijn moeder. Ze is immers ook een naamgenoot, met weliswaar een iets andere spelling.

Ik vond het erg leuk om te lezen dat zij zich al vrij vroeg heeft ingezet voor het onderwijs en het vrouwenrecht. Onwijs stoer in tijden waarin dit niet de meest voor de hand liggende keuze zou zijn geweest. Een leuk artikel over Angenita is geschreven door Arlette Strijland op de website Artia.